کد مطلب:34089 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:125
مرحوم خوئی در شرح خود تلاش كرده است كه مباحث گوناگون ادبی، روایی، اخلاقی و تاریخی را مطرح سازد و به ماسبت به نقادی ابن ابی الحدید بپردازد. وی توفیق یافت تا خطبه ی 229 را شرح كند (تا پایان مجلد چهاردهم) و بقیه ی آن تا مجلد بیستم به همان سبك به وسیله ی آیه الله حسن زاده ی آملی و مجلد بیست و یكم (شرح حكمتها) به وسیله ی شیخ محمد باقر كمره ای انجام شده است.[3]. [صفحه 381]
از سیدمیر حبیب الله بن محمد خوئی، درگذشته به سال 1324 هجری،[1] كه در بحث ترجمه ی نهج البلاغه یاد شد. این شرح از شرحههای مفصل بر نهج البلاغه است. وی در دیباچه ی شرح خود می نویسد كه نهج البلاغه میان عالمان سرزمینهای مختلف و فاضلان دوره های گوناگون مانند آفتاب نیمروز شهرت داشته و گروهی از اندیشمندان به شرح آن خت گرده اند. اما این شارحان به رویه و پوسته ای از نهج البلاغه توجه نموده و از ژرفا و عمق آن بازمانده اند. وی شروح شارحان بزرگ چون قطب روندی. ابن ابی الحدید معتزلی، ابن میثم بحرانی را نقد كرده و آنها را ناقص دانستهو خود تصمیم به شرح نهج البلاغه گرفته است.[2].
صفحه 381.